14 Ιαν Bullying: σπάσε τη σιωπή!
Με τραγικά νωπές τις µνήµες τού πώς το bullying µπορεί να οδηγήσει στην απόγνωση, το να σπάσεις τη σιωπή τελικά σε φέρνει πιο κοντά στην κάθαρση.
H πλάκα γίνεται µεταξύ ίσων, γι’ αυτό και ξέρει πώς να αυτορρυθµίζει τα όριά της. Στο bullying –σχολικό ή όχι– υπάρχει πάντα ένας (ή µια οµάδα) που διακατέχεται από σύµπλεγµα ανωτερότητας, συνήθως σωµατικής, γι’ αυτό και αποφασίζει ότι είναι αρµόδιος να φέρει στα δικά του µέτρα και σταθµά όσες συµπεριφορές και προσωπικότητες αποκλίνουν από το δικό του πρότυπο. Όσο αιρετικό κι αν ακούγεται, είναι στην ανθρώπινη φύση να θέλει να επιβάλλεται στον πιο αδύναµο, σε ένα ατέρµονο παιχνίδι επιβολής εξουσίας που στόχο έχει την επικράτηση και, κατά σχήµα οξύµωρο, τη βελτίωση και τη διαχρονικότητα. Επιζούν µόνο όσοι ανήκουν σε ισχυρές συµµαχίες. Ο διαφορετικός απλώς δεν επιβιώνει.
Θύµα και θύτης
Ο εκφοβιστής είναι πάντα τροµοκράτης, χωρίς το αντίστροφο να ισχύει πάντα. Ο τρόµος, ο εµπαιγµός, η (συγκεκριµένη ή αφηρηµένη) απειλή είναι τα… εργαλεία συνετισµού του αντιπάλου, ο οποίος καλείται να αφοµοιωθεί ή απλώς να (απο)σιωπήσει. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ως φαινόµενο το bullying συναντάται σε κάθε φάση κοινωνικής ανάπτυξης του ανθρώπου, από το µαθητή που ενστικτωδώς θα κοροϊδέψει το συµµαθητή του που φοράει γυαλιά/σιδεράκια, έχει ακµή, παραπανίσια κιλά ή απλώς είναι καλός όσον αφορά στις σχολικές επιδόσεις, µέχρι τον ενήλικα που θα υποστεί ψυχολογική ή σωµατική βία επειδή είναι γυναίκα, µετανάστης, οµοφυλόφιλος ή απλώς διαφορετικού χρώµατος.
Παλιά ιστορία
Στον εκφοβισµό/τραµπουκισµό δεν υπάρχουν όρια. Ο σκοπός αγιάζει όλα τα µέσα. Και το πιο φοβερό είναι πως σε αυτή την καθόλου καινούρια µάστιγα, όλοι µας θα κληθούµε κατά τη διάρκεια της ζωής µας πότε να παίξουµε το ρόλο του θύµατος και πότε του ίδιου του θύτη. Πρέπει, λοιπόν, να µάθουµε όχι να αφορίζουµε αλλά να χειριζόµαστε αποτελεσµατικά µια κατάσταση που είναι τόσο έµφυτη και τόσο παλιά όσο εµείς πάνω σε αυτή τη Γη. Πρέπει να αναγνωρίζουµε πως υπάρχει πλέον περιθώριο στη σύγχρονη κοινωνία για τη διαφορετικότητα. Κανείς δεν απειλεί την ύπαρξή µας, δεν ζούµε πλέον στο πρωτόγονο θηρευτικό-συλλεκτικό στάδιο, οι δοµές, η σκέψη, η ίδια η ύπαρξη ως ολότητα πήγαν πολλά βήµατα παραπέρα.
Ακολουθούν πραγµατικές σκέψεις-εξοµολογήσεις ανθρώπων που έχουν υποστεί αλλά και έχουν ασκήσει ψυχολογική ή σωµατική βία σε άλλους. Οι περιπτώσεις που αναφέρουν ακούγονται τραγικά οικείες, σχεδόν καθηµερινές. Όχι, το bullying δεν είναι το τέρας που, αν το κρύψεις στην ντουλάπα του µυαλού σου, θα φύγει. Για να το πολεµήσεις, πρέπει να το κοιτάξεις κατάµατα…
Μήπως ανάμεσα στις αληθινές ιστορίες είναι και μία που κάτι σου θυμίζει; Διάβασε ολόκληρο το άρθρο στο www.thebody.gr